Ճարտարապետական մուտացիա. Ցուցահանդես

Արամ Ավետիսն ինքն իր մասին

ԱՐԱՄ ԱՎԵՏԻՍ (25 մայիս 1990, Երեւան – 25 մայիս 1990, Երեւան):
Եթե ծնվել ես այդ քաղաքում, միանգամից համարիր այդ օրը նաև մահվանդ տարեթիվն է:
Մայիսի 25-ից մինչեւ մայիսի 25-ը ընկած տարածությունը հավերժություն թվաց Արամ Ավետիսի համար: Այդ օրը նա հավերժ էր, եւ դրա համար իր ամեն գրած գիրքը կարելի է գնահատել միայն հավերժության տեսանկյունից:
Մայիսի 25-ը մայիսի 24-ի եւ մայիսի 26-ի հատման կետն է, այսինքնԻոսիֆ Բրոդսկի եւ Դոկտոր Գեւորգյան: Արամ Ավետիսի գրականությունը ծնվել է պոեզիայի եւ ինքնասպանության միաձուլումից: Այդ տարիների ամսագրերում հաճախ կարող եք հանդիպել, որ Արամ Ավետիսին նույնիսկ անվանում էին «լեզվի բժիշկ» կամ «պարոն էֆթանաքիա»: Ի դեպ, հենց այդ ժամանակ էր, որ նա գրեց իր ամենահայտնի աշխատություններից մեկը՝ «Ինքնասպանություն գրիչով»: Ցավոք, Երեւանում է նա հրատարակում է իր առաջին՝ «Կույր կետադրություն» եւ ինչպես տեսնում եք երկրորդ «Ճարտարապետական
մուտացիա» գրքերը:
Առաջին գիրքը կարդալուց հետո Մայակովսկին ասում է. «Այդ տղայի մեջ իմ ապագան է: Նրա միջոցով ես կտարածվեմ ապագայի մեջ»:
Նա ուղղակի չգիտեր, որ այդ քաղաքում գրողը չունի ապագա:
«Կույր կետադրությունը» կարդացին եւ հատկապես չկարդացին աուտուբորբոքային հիվանդություն ունեցող մարդիկ: Դա հիվանդություն է, որը առաջանում է միջերկրածովյան տենդի գենի մուտացիաների հետեւանքով, որ կոդավորում են 781 ամինաթթուներից
կազմված պիրին կոչվող սպիտակուցը: Այս հիվանդությունը ունի մի
քանի անվանում, բայց մարդիկ ընտրեցին ամենանողկալի անունըորպեսզի մարդ լսելով այն վախ զգա եւ տհաճություն՝ «երեւանյան հիվանդություն»: «Կույր կետադրությունը» այն միակ աչքն էր, որ գողացավ Արամը երեք պառավներից եւ նվիրեց իր ժամանակակիցներին: Բայց իրենք ժամանակակիցները, հենց այդ նույն հոգնած պառավներն
էին, որ իրենց քթից այն կողմ ոչինչ չտեսան: Նրանք այնքան ծեր
էին, որ չէին հիշում, որ աչքերը ոչ թե քթից հետո են գալիս, այլ` քթից
առաջ:
Լքելով պառավ Ուրիզենի դրախտը՝ Արամ Ավետիսը գնաց Պրահա,
որպեսզի տեսնի Կաֆկայի գերեզմանը: Վերադառնալով նա դուրս
եկավ օդանավակայանից եւ արտաբերեց իր ամենահայտնի մտքերից մեկը, որը տեղ գտավ քաղաքի թանգարանում. «Երեւանը մի
մեծ Կաֆկայի գերեզման է»:
Բայց այս գերեզմանում մի բան հաստատ եւ ակնհայտ է. Արամ
Ավետիսի գրականությունը աղոթք է այլախոհի համար: