Գերմաներեն առաջին սովորածս բառը «die Strassenbahn»-ն էր։ Դա այն բազմաթիվ «պատմողական» բառերից է, որ խիստ բնութագրական է գերմաներեն լեզվի համար։ (Die) Strasse+n+(die) Bahn, բառի իմաստը չիմանալու դեպքում, ուղղակի պետք է կռահել բառի բաղադրիչներով ստեղծված հանելուկի պատասխանը))
Մի փոքր ավելի ուշ, երբ սկսեցի գերմաներեն սովորել Վալդորֆյան դպրոցում` հաճախ էի փորձում բարդ բառերի իմաստները հասկանալ ոչ թե բառարանում նայելով, այլ փորձելով կռահել «բաղադրիչների հանելուկը»։ Բարձր դասարաններում բառերը հեշտ հիշելու համար սկսեցի նաև ինքս հորինել նմանություններ դրանց կազմում գտնվող հաջորդական տառերի և այլ բառերի միջև, որոնք իմաստային կապ ունեին տվյալ բառի հետ, օրինակ՝ կղզի նշանակող «die Insel» բառը հիշեցի որպես in+See՝ լճի մեջ՝ մի տառի փոփոխությամբ։ Գուցե հենց այդպես էլ առաջացել է այդ բառը. դարերի ընթացքում վերջին «e» տառը ինչ-որ պատճառով «i»-ով փոխարինվելով))) Ինձ համար, որպես մարդու, ով տրամաբանական և մաթեմատիկական խնդիրնել լուծել շատ ավելի է սիրում, քան տեսական առարկաներ՝ լեզվի այս հատկությունը անչափ գրավիչ էր ու հանդիսացավ գերմաներենը առանձնահատուկ սիրելու հիմնական պատճառներից մեկը։
Հաջորդ, ոչ պակաս կարևոր պատճառը գերմանական հզոր մշակույթն էր։ Վալդորֆյան դպրոցում, թեև, շատ չէին ծանրաբեռնում ու լեզվի իմացությունը չհասավ խոսակցական մակարդակի, սակայն մեծ հետաքրքրություն արթնացրեցին լեզվի հանդեպ։ Երբեմն հանձնարարում էին հանգավորումը պահպանելով թարգմանել գերմանացի անվանի գրողների բանաստեղծություններից, ինչի արդյունքում բառերի ընտրության բազմաթիվ նրբություններ էինք բացահայտում։ Գերմաներեն սովորելը հնարավորություն տվեց փորձել Ռայներ Մարիա Ռիլկեի ստեղծագործությունների ոչ միայն ընդհանուր իմաստը, այլև «բառերում թաքնված» իմաստն ու «երաժշտությունը» հասկանալ։ Բանաստեղծությունները հաճախ հանգավորված են ոչ միայն ըստ տողերի, այլև տողերի «ներսում», մեծ նշանակություն ունեն նաև տառերի որոշակի օրինաչափությամբ կրկնողությունն ու բառախաղերը, իսկ դրանք չեն փոխանցվում թարգմանություններում։ Գերմաներենի դասերին հանձնարարվող ու մեզ ոգևորող առաջադրանքներից էր նաև 2-5 հոգանոց խմբերով փոքրիկ թատրոններ հորինելն ու ներկայացնելը, գերմաներեն երկխոսությունները դառնում էին խաղարկային բեմադրության մաս։
Մի խոսքով կարող եմ ասել, որ Վալդորֆյան դպրոցն ինձ տվեց մտքի ազատություն ու գերմանական մշակույթը այլ տեսանկյունից դիտարկելու հմտություններ։ Լեզվի տրամաբանությունը հասկանալն ու իր նրբություններով ըմբռնելը ուրախացնում էին նեյրոններիս և մոտիվացնում իրենց ավելի լավ աշխատել ։Դ
