Ինչպես հաղթահարել օտար լեզվով խոսելու վախը

«Ես հասկանում եմ, բայց չեմ խոսում»։ Եթե դու գոնե մի անգամ արտաբերել ես այս նախադասությունը, ուրեմն այս հոդվածը իմ ու քո մասին է։ Ես որոշեցի գրել այս մասին, որովհետև հերթական անգամ այդ նախադասությունն ասելիս՝ մտածեցի «Իսկ ինչո՞ւ չեմ խոսում»։

Պատճառներն այնքան ակնհայտ են և, միևնույն ժամանակ, անհեթեթության աստիճանի հաղթահարելի։ Բայց նախ, կարդա իմ պատմությունը։

«Դե իհարկե, հիմա ես մի բան կասեմ, որն այնքան ծիծաղելի կլինի»։ Երևի այսպես ես մտածում, երբ խոսքը օտար լեզվով խոսելուն է վերաբերում։ Հավատա, որ երբեք չես կարող ավելի ծիծաղելի հնչել, քան ես, երբ ռուսերենի շեշտադրությունն եմ որոշում։ Բայց վերջերս ընկերներիցս մեկն ասաց, որ շեշտադրության նախկին խիստ կանոններն այլևս չկան, ու հիմա ես մի փոքր ավելի երջանիկ եմ։

Առհասարակ ամենամեծ սխալը վախն է սխալվելուց։ Եթե ձգտում ենք հասնել իդեալական վիճակի, պետք է ընդունել, որ դա կարելի է անել միայն սխալվելով ու սխալներն ուղղելով։ Հատկապես լեզվում կարիք չկա վախենալ սխալվելուց, որովհետև լեզուն ամենաճկուն համակարգն է և այն, ինչ առաջ կոպիտ սխալ էր համարվում, ասյօր կարող է կանոն լինել։ Նման օրինակ է՝ will մոդալ բայի կիրառությունը, որը առաջ չէր կարելի օգտագործել I և we անձնական դերանունների հետ, բայց այսօր շատ հազվադեպ կարելի է լսել, որ ինչ որ մեկն ասի I shall:

Գիտես, թե քանի անգամ եմ ասել, որ այս կամ այն բառը չգիտեմ ու բառարանում պիտի նայեմ, հետո լսել՝ «բա դու լեզվաբանականը չե՞ս ավարտել» արտահայտությունը։ Հավատա՝ բառապաշարը երբեք չի բավականացնում։ Գրեթե անհնար է կատարելապես տիրապետել լեզվին, որովհետև ամեն օր նորաբանություններ են հայտնվում բառարաններում։ Եթե իսկապես ուզում ես խոսել օտար լեզվով, պարզապես արա դա պարզ բառապաշարով, բայց երբեք մի դադարիր հարստացնել այն նոր բառերով։ Թե ինչպես կարող ես հարստացնել բառապաշարդ, արդեն պատմել եմ նախորդ հոդվածներից մեկում։ Կտեսնես, որքան շատ օգտագործես օտար լեզուն, այնքան ավելի կհմտանաս։

Երբ առաջին անգամ ինձ ծանոթացրին մի օտարերկրացու հետ ու խնդրեցին թարգմանել խոսակցությունը, ես պարզապես ուզում էի փախչել այդտեղից։ Չէ, չէ, այդ օրը ամեն ինչ այնքան լավ ստացվեց, որ մենք ընկերացանք ու երբեմն խոսում էինք սոց. ցանցերով։ Բայց այդ օրը ես պարզապես ամաչում էի խոսելուց ու ուշադրության կենտրոնում լինելուց։ Սա իհարկե կապված է նաև այն փաստի հետ, որ մենք վախենում ենք սխալվելուց, բայց պարզապես պետք է վայելել այդ պահը այնպես, ինչպես վայելում ենք ցանկացած անսովոր իրավիճակ։

Ահա, թե ինչպես ես հաղթահարեցի օտար լեզվով խոսելու վախը։

Տարօրինակ է, գուցե, բայց ես պարզապես քայլում եմ ու խոսում ինքս ինձ հետ, պատկերացնում փողոցում քայլող մարդկանց կյանքը, նկարագրում այն ինքս ինձ, կամ մտածում, թե հենց այդ պահին ինչ կասեի նրանց, ու՝ նրանք ինչ կպատասխանեին։ Հաճախ այդ բոլոր տեքստերը գլխումս հնչում են անգլերենով կամ ռուսերենով, ու այդպես կարողանում եմ հասկանալ, թե որ մտքերս են, որ չեմ կարողանում ճիշտ արտահայտել։ Սա ինձ հնարավորություն է տալիս փնտրելու ու գտնելու այն արտահայտությունները, որոնք հնարավոր խոսակցությունների ժամանակ, գուցե, ինձ պետք գան։

Երբևէ եղել է, որ խոսքի մեջ օգտագործես մի բառ ու զարմանաս, թե ինչպես հիշեցիր այն։ Այս երևույթը կոչվում է ակտիվացնել պասիվ բառապաշարը։ Հաճախ սա պատահում է այն ժամանակ, երբ անկաշկանդ խոսում ես որևէ թեմայով, որը քեզ հաճելի է։ Բառապաշարի ակտիվացման համար ես հաճախ խոսում եմ հայելու հետ։ Ճիշտ ես, գրեթե նույն պատմությունն է, ինչ փողոցով քայլելն ու խոսելը, պարզապես այդ դեպքում կարողանում եմ նաև ուշադրություն դարձնել, թե ինչպես եմ արտասանում բառերը, ինչ շեշտադրություն ու առոգանություն ունեմ։  Այդպիսով՝ կարողանում եմ շտկել նաև արտասանության հետ կապված խնդիրները։

Եթե կա մի վայր, որտեղ ես ինձ զգում եմ ինչպես ձուկը ջրում, դրանք անգլերենի ակումբներն են կամ բանավոր անգլերենի դասընթացները։ Այստեղ պետք է պարզապես խոսել, խոսել, խոսել։

Դե ինչ, գուցե իմ տարօրինակությունները քեզ էլ օգնեն ավելի լավ խոսել անգլերեն։ Իսկ եթե ավելի լավ առաջարկներ ունես միացիր մեր ֆեյսբուքյան խմբին` English_Learners_Club ու մասնակցիր այս թեմայով քննարկմանն այնտեղ։

Կսպասեմ քո մեկնաբանություններին ու չմոռանաս կարդալ նաև այս հոդվածները՝

5 անիմացիոն ֆիլմ անգլերեն սովորելու համար
5 ֆիլմ անգլերեն սովորելու համար
Ինչո՞ւ սովորել բժշկական անգլերեն
Ե՞րբ և ինչպե՞ս ընտրել խմբային դասեր